Na Węgrzech ukazał się nowy przewodnik po Tokaju: „Tokaj Kalauz Guide 2014”. Jego autorem jest Gergely Ripka, prowadzący blog winiarski TáncolóMedve. Książka jest dwujęzyczna, tę samą treść można w niej czytać po węgiersku i angielsku. Liczy 219 stron spiętych drutem co jest dość wygodne, choć książeczka jest odrobinę za szeroka by łatwo mieścić się w kieszeni.
Wydrukowano ją na papierze z lekkim połyskiem. Zawiera sporo kolorowych fotografii, mapki miejscowości i plany winnic. Kosztuje tylko 1500 forintów, czyli około 22 zł. Można ją kupić w Tokaju (np. w Első Mádi Borház w Mád) lub przez Internet.
Jest to ważna pozycja, gdyż na rynku brakowało już aktualnego informatora o tokajskich winiarniach. Przewodnik przede wszystkim wypełnia lukę po Hungary Wine Guide wydanym przez Borkollégium po raz ostatni w 2010 roku.
Książka nie zawiera zbyt wielu treści krajoznawczych i historycznych niezwiązanych z winiarstwem. Nie znajdziemy w niej, na przykład, opisu zabytków Sárospatak. Oprócz winiarni przedstawione są natomiast restauracje, miejsca noclegowe, producenci wysokiej jakości produktów spożywczych (np. serów, octów winnych) i kilka, najciekawszych zdaniem autora, imprez winiarskich.
W zakresie tematyki winiarskiej przewodnik stara się trzymać jak najbliżej tokajskiego tu i teraz. Wstępny esej historyczny ogranicza się do opisu etapów odrodzenia Tokaju po roku 1989, co jest niezbędne dla wyjaśnienia dzisiejszej sytuacji i oferty winiarni.
Najobszerniejsza część książki to rozdział prezentujący 50 wybranych winiarni. Ocenia się w nim 340 dostępnych w sprzedaży win. W przypadku 50 szczególnie ciekawych win ocenom towarzyszą rozbudowane notki degustacyjne. Pozostałe są ocenione przez przyznanie od jednej do trzech kiści winogron.
Ograniczenie się do 50 producentów w przypadku Tokaju pozwala stworzyć listę reprezentatywną ale jednak z elementami selekcji. W przewodniku nie znajdziemy informacji o wspominanych zazwyczaj w innych publikacjach producentach win w rustykalnym, tradycyjnym stylu, takich jak Babits, Fitomark, Sajgó czy chyba wyżej od nich ceniona Hudacsko Pince.
Znalazło się za to miejsce dla paru mało znanych, wyrabiających sobie dopiero markę małych winiarni, takich jak Zöld Birtok, Árpad-hegy Pince, Orsolyák Attila, Firmanszky Gábor, o których, szczerze mówiąc, słyszałem dotąd niewiele lub nic.
Jedyną naprawdę kontrowersyjną moim zdaniem decyzją Autora jest pominięcie Ábrahám Pince z Erdőbénye, winiarni działającej już od kilku lat a więc w jakiś sposób okrzepłej, robiącej oryginalne wina na wysokim poziomie, przyjmującej gości w swoich progach i poszerzającej stale krąg swoich sympatyków.
Opisy winiarni są zwięzłe. Nie przytłaczają ilością informacji ani specjalistycznym słownictwem. Na tych, którzy chcą głębiej wniknąć w problemy tokajskiego winiarstwa czekają wywiady ze Stephanie Berecz (Kikelet) o tokajach wytrawnych i László Mészárosem (Disznókő) o winach słodkich a także esej Dorotty Homoky o odradzającej się winiarskiej wiosce Tállya.
Z pełnym przekonaniem polecam tę książeczkę. Godne zaufania są rekomendacje win, restauracji, noclegów i imprez. Podobno jest szansa na cykliczne ukazywanie się jej aktualizowanych wznowień. Mam nadzieję, ze tak będzie.
